Fire menn av ulike nasjonalitetar stod saman i eit galleri og skua på eit klassisk maleri av Adam og Eva. Mennene, ein nordamerikanar, ein franskmann, ein engelskmann og ein nicaraguanar, tok til å analysere dette store kunstverket og saman stilte dei ein del eksistensielle spørsmål: Kvar nøyaktig er Edens hage? Eller meir personleg, kva for nasjonalitet hadde Adam og Eva?
Nordamerikanaren sa:
Ho er høg og slank og han har ein atletisk kropp med definerte musklar. Dei må vere gringo.
Franskmannen reagerer umiddlebart:
Det trur eg ikkje. Erotikken som kjem fram i det kroppslege uttrykket til desse menneska viser at freistinga snart vil vere eit faktum. Ho er så feminin, og han så maskulin. Dei må vere franske.
Engelskmannen rista på hovudet og var tydeleg usamd:
Eg ber om at de tenkjer annleis. Legg merk til dei rolege andleta, den gjennomtenkte posituren og den edruelege gestikuleringa. Dei kan kun vere engelske.
Etter ei kort betenkningstid erklærer nicaraguanaren:
Sjå nærare på dei, Adam og Eva har ikkje på seg klede, dei har ikkje sko og ikkje ein gong eit hus. Dei har absolutt ingenting og idiotane trur likevel at dei er i paradis. Dei er utan tvil nicaraguanarar!
Merknad:
Nicaraguansk humor er vanlegvis sjølvironisk og stundom sjølvnedsettande. Vitsen over viser ein nicaraguanar sitt kritiske blikk på seg sjølv og verda. Medan dei andre tre ser det vakre i menneskeheten og trekk fram dei ypparste kvalitetane ved sine landsmenn gjennom Adam og Eva, ser nicaraguanaren heller muligheten til å elske livet til trass for dei mørke sidene ved det.
Det er dette kritiske blikket som kanskje gjer Nicaragua til eit av dei minst nasjonalistiske landa i verda då denne evna også gjeld i livet generelt, ikkje minst i krasse kritikkar av politisk liv gjennom satire og ironi.
